|
Ιδιαίτερα για την παιδεία, ψάχνω να βρω πού είναι οι διαφορές. Θυμάμαι τον κ. Βενιζέλο που στην προηγούμενη Αναθεώρηση του Συντάγματος στην τελική συζήτηση στην Ολομέλεια όταν η Νέα Δημοκρατία πίεζε για μη κρατικά μη κερδοσκοπικά πανεπιστήμια αρνήθηκε λέγοντας «μα, βρε παιδιά αυτά θα έρθουν από την Ευρωπαϊκή Ένωση αργά ή γρήγορα, δεν είναι ανάγκη να τα βάλουμε στο Σύνταγμα». Τέτοιες διαφορές υπάρχουν. Στην παιδεία δεν άκουσα τίποτα το διαφορετικό. Τετραετείς προγραμματικές συμφωνίες, αυτοτέλεια των πανεπιστημίων. Βεβαίως θα μου πείτε ότι σήμερα η λέξη «δημόσιος» έχει χάσει τη σημασία της. Λένε όχι κρατικά, αλλά δημόσια πανεπιστήμια.
Η λέξη «δημόσιος» έχει χάσει τη σημασία της. Δεν είναι, λέει, κρατικά, αλλά δημόσια τα πανεπιστήμια. Η λέξη «δημόσιος» έχει χάσει τη σημασία της. Το δημόσιο δεν σημαίνει ούτε δωρεάν ούτε λαϊκή παιδεία, για παράδειγμα, ούτε σύγχρονη παιδεία. Ούτε ο δημόσιος τομέας λέει τίποτα σήμερα. Το κρατικό και το μη κρατικό, επίσης. Είναι μορφές συγκάλυψης του ενός και μοναδικού. Είτε τυπικά κάτι ανήκει στο δημόσιο είτε δεν ανήκει και χθες έτσι ήταν βέβαια, αλλά ακόμα χειρότερα σήμερα- λειτουργεί ως ανώνυμη εταιρεία. Είτε πούμε δημόσιο το πανεπιστήμιο είτε το πούμε μη κρατικό είτε μη κερδοσκοπικό, τα πανεπιστήμια ανώνυμες εταιρείες θα είναι, όχι μόνο στο ζήτημα της χρηματοδότησης και των εσόδων, αλλά θα έχουν στόχο την κερδοσκοπία και ως περιεχόμενο.
Θέλω να ξεκαθαρίσουμε το εξής ζήτημα. Αυτές τις ημέρες γίνεται πολύ συζήτηση εκτός Κοινοβουλίου για το αν υπάρχουν τρόποι μέσα στο Κοινοβούλιο να εμποδιστούν οι συντηρητικές ή αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις που θέλει να φέρει η Νέα Δημοκρατία. Δυστυχώς δεν υπάρχουν. Μακάρι να υπήρχαν τρόποι. Και δεν το παίρνω με τη λογική των «κουκιών» και δεν πρέπει να μπερδεύουμε το λαό τώρα με τα εκατόν πενήντα ένα, εκατόν ογδόντα κ.λπ.. Ο ιδεολογικός και πολιτικός συσχετισμός είναι δεδομένος, πέρα και από τα «κουκιά».
Υπάρχουν δυνατότητες να εμποδιστούν ορισμένες ακραίες αλλαγές; Εμείς λέμε ότι υπάρχουν και όχι μόνο θεωρητικά -γιατί τουλάχιστον ως κόμμα που πιστεύει στη λαϊκή παρέμβαση και θεωρητικά δεν μπορούμε να το αποκλείσουμε- αλλά εγώ θα έλεγα και πρακτικά, βέβαια υπό όρους και προϋποθέσεις.
Το τελευταίο διάστημα, βεβαίως, όλα τα κόμματα της Aντιπολίτευσης μιλάνε για τους αγώνες, για τη λαϊκή δυσαρέσκεια που εκφράζεται μέσα από τους αγώνες και πραγματικά, η ζωή έχει δείξει ότι οι λαϊκοί αγώνες μπορούν να φέρουν άλλοτε μεγαλύτερα και άλλοτε μικρότερα αποτελέσματα.
Βεβαίως, εμείς εδώ θα βάλουμε όρους και προϋποθέσεις. Για παράδειγμα, μέσα από τους λαϊκούς αγώνες, είτε αυτοί είναι φοιτητικοί ή σπουδαστικοί, κοινοί ή εργατικοί, θα πρέπει η εναλλακτική πρόταση που προβάλλει το λαϊκό κίνημα να είναι πραγματικά εναλλακτική, γιατί πίσω από τα δημόσια κρατικά και μη δημόσια και μη κρατικά, δεν βγαίνει τίποτα.
Και, κυρίως, αυτοί οι αγώνες θα είναι πάρα πολύ σκληροί. Και το «σκληροί» δεν αφορά μόνο τη σύγκρουση με την κρατική καταστολή, που έτσι και αλλιώς χρησιμοποιείται και βεβαίως καταδικάζεται, αλλά η σύγκρουση θα είναι πολύ σκληρή, γιατί οι αλλαγές που προωθείτε στην παιδεία και αλλού δεν είναι ευκαιριακές. Ε, δεν είναι επιλογές της κ. Γιαννάκου αποκλειστικά ή του κ. Καραμανλή ή του κ. Παπανδρέου, για παράδειγμα. Είναι παγκόσμιες επιλογές ενός συστήματος, που, βεβαίως, πρέπει να κάνει βαθιές αντιδραστικές αναπροσαρμογές. Είναι παγκόσμιες επιλογές! Και εδώ υπάρχουν συμφέροντα όχι μόνο κυβερνητικά. Οι κυβερνήσεις ασκούν συμφέροντα εκπροσώπησης. Υπάρχουν συγκροτημένα, συμπαγή συμφέροντα, ένας αγώνας σκληρός.
Και επομένως, οι αγώνες οι οποίοι γίνονται για επένδυση, ας πούμε, στις επόμενες τοπικές εκλογές ή για να εμφανίζουμε αντιπολίτευση για την αντιπολίτευση ή οι αγώνες που έχουν ημερομηνία λήξης με τα μπάνια του λαού, μπορούν να φέρουν και κάποια αποτελέσματα, αλλά αυτά θα είναι περιορισμένα. Βέβαια οι εμπειρίες φέρνουν.
Επομένως σίγουρα το ζήτημα της αναθεώρησης του Συντάγματος θα κριθεί, κυρίως, εκτός Βουλής και ανάλογα με την παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα και την ποιότητα της εναλλακτικής λύσης που προωθείται, μπορεί να υπάρχουν και εσωτερικές επιδράσεις στη Βουλή, τις οποίες εμείς δεν μπορούμε να αποκλείσουμε. Θα παλέψουμε για ό,τι μπορεί να μην γίνει και να περικοπεί. Όμως, εντός της Βουλής είναι για τις εντυπώσεις.
Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε το εξής ζήτημα. Βεβαίως, στο παρελθόν, μέσα στη μακρόχρονη ιστορία του σύγχρονου ελληνικού κράτους, είχαμε και ορισμένα θετικά αποτυπώματα στις συνταγματικές αναθεωρήσεις. Και αν δεχθούμε ότι τα επόμενα χρόνια θα υπάρξουν κάποιες αλλαγές έτσι ή αλλιώς συσχετισμού δύναμης και κυρίως αν το λαϊκό κίνημα αποτελεί πραγματικά αποφασιστικό παράγοντα αντεπίθεσης και όχι απλώς μιας αντιπολίτευσης και μιας πίεσης, μπορεί να έχουμε και κάποιες επίσης θετικές ρυθμίσεις. Αυτό δεν μπορεί κανείς να το αποκλείσει.
Αλλά να το πούμε καθαρά, όλα στις συνταγματικές αναθεωρήσεις που έγιναν και που θα γίνουν θα περιφρουρούν ορισμένα πράγματα, το δικαίωμα της ιδιοκτησίας. Να το ξεκαθαρίσουμε, δεν εννοούμε εδώ την ατομική, την οικογενειακή ιδιοκτησία που, βεβαίως, προέρχεται μέσα από τη δουλειά των ανθρώπων ανάλογα με τις συνθήκες, ανάλογα με τις περιόδους. Μιλάμε επί της ουσίας για την ιδιοκτησία, την κεφαλαιοκρατική, την καπιταλιστική, πείτε το όπως θέλετε. ’λλωστε αρκετές από τις αλλαγές που έρχονται στο Σύνταγμα και αυτές που έκανε και το ΠΑ.ΣΟ.Κ. αυτό το δικαίωμα περιφρουρούσαν, παραδείγματος χάρη δάση, δασικές εκτάσεις, βιώσιμη ανάπτυξη.
Εδώ να το πούμε καθαρά έχουν εμφανιστεί στην Ελλάδα μεγάλα πια συγκροτήματα στον τομέα των κατασκευαστικών εταιρειών και αυτά έχουν ενδιαφέρον. Έχουν όλη την υποδομή μάλιστα έχουν και τις διεθνείς συνεργασίες. Δεν είναι ελληνικές κατασκευαστικές εταιρείες, είναι μικτές με ξένα κεφάλαια. Επομένως πρέπει να μπουν βαθιά στον τουρισμό, στους αρχαιολογικούς χώρους, στους υδροβιότοπους, στην κατοικία, παντού.
Το Σύνταγμα έτσι όπως το άλλαξε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. είχε μερικά αμφιλεγόμενα, ένας ελιγμός είχε γίνει. Πρέπει να γίνουν πιο καθαρά τώρα τα πράγματα. Καθαρά, το λέει η Νέα Δημοκρατία ότι εν πάση περιπτώσει αυτό που έχει γίνει στη ζωή να μην το αφήσουμε στην τύχη, να το ρυθμίσουμε στο Σύνταγμα. Το ίδιο το έκανε και το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Προωθούν στη ζωή όλα τα αντιλαϊκά και αντεργατικά μέτρα και μετά ερχόμαστε να τα τακτοποιήσουμε.
Ειπώθηκε στον τομέα της παιδείας ότι έχουμε λέει πάρα πολλές σχολές ιδιωτικές. Δεν πρέπει να υπάρχει κρατικός έλεγχος; Πώς μπήκαν αυτές οι σχολές; Έτσι έγιναν μόνες τους; Πώς πήραν άδεια; Ακριβώς γιατί πολιτική της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑ.ΣΟ.Κ. είναι η ιδιωτική επιχειρηματική δραστηριότητα στην παιδεία. Αυτά τα μεγάλα τα φροντιστηριακά συγκροτήματα πώς έγιναν; Έτσι στην τύχη; Και θα έλθουμε τώρα να τα τακτοποιήσουμε! Βεβαίως μία τακτοποίηση χρειάζεται, όπως έγινε με τα διαγνωστικά κέντρα. Δημιουργήθηκαν τα μικρά διαγνωστικά κέντρα, μικρομεσαία, από τους ελευθεροεπαγγελματίες γιατρούς που δεν μπορούσαν να βρουν δουλειά στο δημόσιο και ενδεχομένως δεν μπορούσαν με την ατομική πελατεία να λύσουν το βιοποριστικό πρόβλημα και έφτιαξαν τα μικρά διαγνωστικά κέντρα. Ήλθε προηγούμενα το ΠΑ.ΣΟ.Κ., τακτοποίησε, για να έλθουν και τα πιο μεγάλα. Να γίνει συγκέντρωση, έτσι θα γίνει τώρα. Πολλά Ι.Ε.Κ. έχουμε, πολλά κολέγια έχουμε αδιαβάθμητα; Θα διαβαθμιστούν για να γίνουν τα μεγάλα. Και μ' αυτήν την έννοια αυτό που είπε και ο εισηγητής της Νέας Δημοκρατίας ο κ. Παναγιωτόπουλος και το λέει και το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και ο Συνασπισμός το λέει αυτό ότι πρέπει να υπάρχει κρατική παρέμβαση στην αγορά. Μα πάντα υπήρχε κρατική παρέμβαση στην αγορά. Όσο αν θέλετε αίρονται τα όποια εμπόδια υπάρχουν στην απελευθέρωση της αγοράς, θα δυναμώνει η κρατική παρέμβαση. Ουδέποτε το κράτος, ας το πω έτσι, το κράτος της αγοράς μπορεί να αφήσει την αγορά και πλήρως ελεύθερη. Θα ρυθμίζει τα πράγματα ούτως ώστε το μεγάλο ψάρι να τρώει το μικρό και οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στα μεγαθήρια να μην απειλούν την ίδια την κορφή του πολιτικού συστήματος ή αν θέλετε να μην οδηγούν σε ακραίες καταστάσεις που πιθανόν ας πούμε να δείχνει το δρόμο στο λαϊκό κίνημα να τις αξιοποιεί.
Δεν είναι τίποτα καινούργιο η κρατική ρύθμιση στην αγορά. Αλλάζει το περιεχόμενο, πολλές φορές γίνονται προσαρμογές, αλλά αυτή υπήρχε. Απλώς, τώρα έρχεται να ρυθμιστεί πώς τα ιδιωτικά δάση θα οικοπεδοποιηθούν, πώς τα δημόσια δάση ακόμη περισσότερο θα οικοπεδοποιηθούν. Θα γίνουν κανονισμοί; Δεν θα μπορεί ο καθένας να μπαίνει σ' αυτήν την ιστορία και εδώ έρχεται ο ρόλος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, της Τ.Ε.Δ.Κ.Ε., της Τ.Ε.Δ.Κ.Ν.Α. και η ομοφωνία των άλλων κομμάτων όπου διεκδικούν αρμοδιότητες. Τι αρμοδιότητες; Να αναλαμβάνουν οι ίδιοι έργα σε σύμπραξη, βέβαια, με ιδιωτικές κατασκευαστικές εταιρείες. Θέλουν, λέει, να αναλάβουν τα αντιπλημμυρικά της Αττικής οι δήμαρχοι της Νέας Δημοκρατίας του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και του Συνασπισμού. Αντί να διεκδικήσουν με δημόσιες επενδύσεις να γίνουν αντιπλημμυρικά έργα, πρόκειται να τα πάρουν αυτοί με τους επιχειρηματίες για να λύσουν και βιοποριστικά προβλήματα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, για να μην πω και τίποτε άλλο.
Δεν είδα να διεκδικεί η Τοπική Αυτοδιοίκηση. Η Τοπική Αυτοδιοίκηση θέλει αρμοδιότητες για να κάνει έργα τα οποία έχουν σχέση με τους επιχειρηματίες και με την κερδοσκοπία. Γιατί δεν γίνεται πάλι για μεγάλα προγράμματα που εξασφαλίζουν σύγχρονη λαϊκή στέγη σ' αυτούς που δεν έχουν και σ' αυτούς που πρέπει να αλλάξουν γιατί η στέγη τους πια δεν ικανοποιεί, έχει παλιώσει;
Κοινωνικά προγράμματα. Χαίρω πολύ, να πάρει αρμοδιότητες η Τοπική Αυτοδιοίκηση για να κάνει συμπράξεις με τους επιχειρηματίες, να μην κάνει μόνο το κράτος. Να μην υπάρχει η οριζόντια διασύνδεση των επιχειρηματιών. Η Τοπική Αυτοδιοίκηση να πάρει και αυτή ένα μερίδιο στον επιχειρηματικό τομέα. Δηλαδή τι διαφορά υπάρχει αν η Τοπική Αυτοδιοίκηση είναι ανώνυμη εταιρεία από μία πολυμετοχική ανώνυμη εταιρεία; Δεν έχει διαφορά. Αυτές είναι οι αρμοδιότητες που θα πάρει η Τοπική Αυτοδιοίκηση, φορολογία και συμμετοχή στα μεγάλα έργα για την κερδοσκοπία.
Κοινωνική συνοχή λένε εξασφαλίζει το Σύνταγμα. Μα είναι υποκρισία! Διότι δεν μπορεί σε μια κοινωνία ταξική που άλλα κόμματα τη δέχονται και άλλα δεν τη δέχονται, να υπάρχει συνοχή. Το αντίθετο: Σύνταγμα που καθιερώνει τη δυνατότητα στο λαό να διεκδικεί, να παλεύει εναντίον της εργοδοσίας, εναντίον του συστήματος της κρατικής πολιτικής εξουσίας. Ελευθερία για την κοινωνική αντιπαράθεση και ισοτιμία που δεν μπορείς να την κατακτήσεις, αλλά όσο γίνεται ένα ελεύθερο δημοκρατικό πεδίο για να εξελιχθεί η κοινωνική αντιπαράθεση και να αλλάξουν οι συσχετισμοί. Η κοινωνική συνοχή είναι σε βάρος του λαού ακόμη και στην περίοδο εκείνη που δίνονται κάποιες κοινωνικές παροχές.
Το ψητό της αναθεώρησης πάντως είναι η γη, οι κατασκευές. Τα μεγάλα έργα που έχουν ωριμάσει σήμερα στην Ελλάδα να γίνουν, θα γίνουν. Δεν μπορεί να μη γίνει διαχείριση του νερού, αντιπλημμυρικά, αποχετευτικά έργα. Θα γίνουν. Τα ζητούν και οι επιχειρηματίες. Αλλά ακριβώς εδώ έχει ψωμί για τις εταιρείες. Ακριβώς γι' αυτό αλλάζει το Σύνταγμα για να έλθουν και ξένοι επενδυτές οι οποίοι δεν έχουν καμία όρεξη να πέσουν στη λογική να έχουν μηνύσεις παρεμβάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας, ερμηνείες εν πάση περιπτώσει θολών συνταγματικών διατάξεων. Καθαρίζεται το έδαφος για να έλθουν απρόσκοπτα. Αυτή είναι η ιστορία για την παιδεία.
Έχουμε πολλά και δεν θέλω να εξαντλήσω την ομιλία μου για την παιδεία γιατί στο κάτω-κάτω τα έχουμε πει μια, δυο, δέκα. Μίλησε και ο Αντώνης ο Σκυλλάκος. Δεν είναι το ζήτημα πόσες φορές λες αυτά τα πράγματα, αλλά να υπογραμμίσουμε μια πλευρά. Ή θα υπάρχει αποκλειστικά θέλετε να την πείτε κρατική πείτε τη κρατική δεν μας φοβίζει ο όρος, θέλετε να την πείτε και δημόσια πείτε τη και δημόσια. Οι όροι είναι σχετικοί. Πάντως, θα υπάρχει κρατική δημόσια δωρεάν παιδεία για όλους και για τα παιδιά των εφοπλιστών, δωρεάν για όλους. Γιατί άμα αρχίσουμε κάποιοι να πληρώνουν και κάποιοι να μην πληρώνουν, θα την πληρώσει η πλειοψηφία του λαού. Δεν μπορεί να υπάρξει ιδιωτική επιχειρηματική δραστηριότητα. Την άλλη φορά ο κ. Παπανδρέου σε προηγούμενη συζήτηση μας είπε ότι το Κ.Κ.Ε. δεν δέχεται έλεγχο λέει του μη κρατικού τομέα της ιδιωτικής παιδείας. Τον έλεγχο θα συζητήσουμε; Τη μη ύπαρξή του εμείς παλεύουμε, τουλάχιστον, στην παιδεία και στην υγεία μέσα στις συνθήκες αυτού του συστήματος που ζούμε.
Θα υπάρχει λέει ισοτιμία παραδείγματος χάρη στην επιλογή του επιστημονικού δυναμικού. Το επιστημονικό δυναμικό στη δημόσια παιδεία επιλέγεται με αντικειμενικά κριτήρια; Δεν επιλέγεται. Τα ίδια θα γίνουν και στην ιδιωτική. Ή δεν θα έχουμε το φαινόμενο όπως έχει γίνει με τον τομέα της υγείας όπου ας πούμε επιφανείς επιστήμονες του δημόσιου τομέα που κάνουν επιστημονική έρευνα και μελέτες γιατί δεν κάνουν όλοι, είτε δεν μπορούν, είτε δεν έχουν και τις δυνατότητες να κάνουν ή τις ικανότητες, θα τους παίρνουν ορισμένες ιδιωτικές πανεπιστημιακές μονάδες ή άλλες; Τους παίρνουν από τα πανεπιστήμια να τους δίνουν καλύτερους μισθούς. Δηλαδή μιλάμε σαν να μην έχουμε μία εμπειρία σχέσης δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Εδώ τα πράγματα είναι καθαρά δεν θα γίνουν πολλά ιδιωτικά πανεπιστήμια. Θα γίνουν πολλές αμφιλεγόμενες σχολές για το πού ανήκουν, διετείς, τριετείς τετραετείς. ’λλωστε εδώ δεν υπάρχει μεταλυκειακή δημόσια εκπαίδευση επαγγελματικής ειδίκευσης με βάση το γνωστικό αντικείμενο.
Οι εφοπλιστές θα κάνουν το δικό τους πανεπιστήμιο, οι ξενοδόχοι τα ίδια, με ένα στενό γνωστικό αντικείμενο το οποίο θα απαξιώνεται, ανάλογα πώς θα έρχονται τα πράγματα.
Θέλω να σταθώ σε ένα ζήτημα, που, τουλάχιστον, το θεωρούμε σοβαρό. Τι να σας πω; Δεν θέλω να κάνω ηθικολογία. Όμως νομίζω ότι και μέσα στο σύστημα που ζούμε και στη συγκεκριμένη φάση που διανύουμε είναι δυνατόν όλα τα κόμματα να συμφωνήσουμε να μην υπάρχει υποκρισία σε μερικά πράγματα. Δεν το βάζω στην ηθική πλευρά του θέματος. Ούτε προσωπικά κατηγορώ κάποιον ότι είναι πολιτικά ή ηθικά υποκριτής. Όλο αυτό το ζήτημα για τη δημοκρατία και την εξυγίανση του πολιτικού συστήματος, τα έσοδα των κομμάτων, τις εκλογικές δαπάνες κ.λπ. και το ασυμβίβαστο.
Να βάλω ένα ερώτημα: Η πολιτική των κομμάτων καθορίζεται από τις πηγές χρηματοδότησης; Δηλαδή ένα κόμμα μπορεί να αλλάξει πολιτική, άμα αλλάξει πηγή χρηματοδότησης; Η πηγή χρηματοδότησης είναι που διαμορφώνει την πολιτική των κομμάτων; Το αντίθετο γίνεται. Τα κόμματα εκφράζουν συλλογικά ταξικά συμφέροντα και όχι ατομικά συμφέροντα στον έναν ή στον άλλο βαθμό, με τη μια ή την άλλη συνέπεια ή ασυνέπεια ή ικανότητα. Δεν έχει σημασία. Δηλαδή η Νέα Δημοκρατία ακολουθεί μια ταξική συντηρητική πολιτική, όπως και το ΠΑ.ΣΟ.Κ., γιατί έχουν πηγές χρηματοδότησης κάποιους επιχειρηματίες και άμα τους χρηματοδοτήσει ο λαός ή τα μέλη τους αποκλειστικά, θα αλλάξουν πολιτική; Δεν είναι έτσι.
Τι μπορεί να υπάρξει; Μπορεί να υπάρξουν προτιμήσεις σε κάποιους επιχειρηματίες ή διαφθορά στελεχών. Όμως, αυτό ας το λύσουν τα κόμματα με τα στελέχη τους.
Λέει δηλαδή να καταργηθούν οι πηγές ιδιωτικής χρηματοδότησης και να έρθει η κρατική. Γιατί; Η κρατική χρηματοδότηση -και μάλιστα όταν τα κόμματα στηρίζονται αποκλειστικά στην κρατική χρηματοδότηση- γίνεται αντικείμενο εκβιασμού.
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ: Από ποιον, κ. Παπαρήγα;
ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ (Γενική Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας): Και τι θα πει ιδιωτική χρηματοδότηση; Δηλαδή με συγχωρείτε, ένας εφοπλιστής δεν έχει δικαίωμα να δώσει συνδρομή στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. ή στη Νέα Δημοκρατία; Όπως ο εργάτης, ο υπάλληλος μπορεί να δώσεΙ σε εμάς ή σε άλλα κόμματα, γιατί να μην μπορούν οι εφοπλιστές να δώσουν συνδρομή στα κόμματα; Δικαίωμά τους είναι.
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ: Αυτός που έχει λίγα δίνει από το υστέρημά του, ενώ αυτός που έχει πολλά δίνει για να τα πάρει πολλαπλάσια!
ΠΡΟΕΔΡΟΣ (’ννα Μπενάκη-Ψαρούδα): Παρακαλώ, κύριε Πρόεδρε!
ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ (Γενική Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας): Ξέρουμε πάρα πολύ καλά ότι και ατομικός πληθυσμός υπάρχει και ατομικές εξαρτήσεις. Ας αφήσουμε τις υποκρισίες! Τα κόμματα δεν διαμορφώνουν την πολιτική της ούτε γεννιούνται με βάση
Και να σας πω; Υπήρχε χρηματοδότηση ορισμένων κομμάτων, για να γίνουν. Για διάφορους λόγους -για τη διάσπαση κάποιων κομμάτων, για κάποια σενάρια- δεν στάθηκαν, παρ' ότι είχαν γενναία χρηματοδότηση. Τα κόμματα εκφράζουν κάτι πολύ πιο αντικειμενικό απ' αυτό και, εν πάση περιπτώσει, μη φθάσουμε τώρα σε έναν ανορθολογισμό! Αυτό είναι το ένα.
Δεύτερον, υπάρχει λέει- το ζήτημα των εκλογικών δαπανών των Βουλευτών κ.λπ.. Και αυτό είναι ζήτημα που έχει σχέση με το χαρακτήρα του κάθε κόμματος, το καταστατικό του, τις αρχές λειτουργίας του. Να σας φέρω ένα παράδειγμα. Στο κόμμα μας ούτε ένα λεπτό δεν ξοδεύουμε ατομικά εμείς οι Βουλευτές. Πάμε περιοδεία; Τα έχει πληρώσει το κόμμα. Δεν ξοδεύουμε απολύτως τίποτα! Μπορεί να μην έχουμε έσοδα, αλλά δεν έχουμε και έξοδα. Μηδέν έξοδα, όταν κινούμαστε.
Επίσης δεν υπάρχουν ατομικά έξοδα στην εκλογική μάχη. Κάθε κόμμα μπορεί να το ρυθμίσει. ’λλα κόμματα θεωρούν ότι η προσωπικότητα του Βουλευτή είναι κάτι ανεπανάληπτο κ.λπ.. Ή θεωρούν ότι η μάχη της ψήφου κρίνεται με βάση την άμιλλα των Βουλευτών. Και, πραγματικά, οι Βουλευτές αυτών των κομμάτων έχουν τεράστια ευθύνη.
Πολύ περισσότερο έχει σχέση πώς λειτουργεί ένα κόμμα και πώς βλέπει παραδείγματος χάρη το βουλευτικό αξίωμα. Για μας το βουλευτικό αξίωμα είναι ένας καταμερισμός δουλειάς. Υπάρχουν Βουλευτές που σε εμάς δεν είναι καν στην κεντρική επιτροπή. Ανήκουν στα παρακάτω όργανα. Μπορεί ένας που δεν είναι Βουλευτής να έχει παραπάνω αξίωμα από κάποιον που είναι Βουλευτής. Είναι ένας καταμερισμός δουλειάς.
Επομένως αυτά τα ζητήματα της προσωπικής στάσης των Βουλευτών κ.λπ. έχουν να κάνουν με τον τρόπο λειτουργίας του κάθε κόμματος. Στο κάτω-κάτω ποιος είναι εκείνος που θα κρίνει αν ένας Βουλευτής παραβιάζει κανόνες; Πρώτα απ' όλα το ίδιο το κόμμα, είτε υπάρχουν έξοδα είτε καταγγελίες από τη λαϊκή βάση κ.λπ..
Και εδώ υπάρχουν άλλα ζητήματα, τα οποία δεν λύνονται με τους νόμους και με το Σύνταγμα. Ξέρουμε ότι η αναγνωρισιμότητα του Βουλευτή δεν έχει καμία σχέση με τις πραγματικές του ικανότητες. Ένας άνθρωπος μπορεί να μην είναι αναγνωρίσιμος, γιατί έχει ένα τομέα δουλειάς σε ένα κόμμα που δεν έχει δημοσιότητα και να είναι αξιότερος από έναν που είναι αναγνωρίσιμος. Αυτό, όμως, δεν λύνεται με το Σύνταγμα.
Ύψος εκλογικών δαπανών: Γιατί; Δεν είναι γνωστό; Είναι ανάγκη να πάω να βγω, να ξοδέψω στη διαφήμιση; Έχω πέντε διευθυντές των εφημερίδων γνωστούς και τριάντα δημοσιογράφους και με περνάνε από τα κύρια, από τα παραπολιτικά, από όλα, χωρίς να πληρώνω τίποτα, ή ενδεχομένως να μην φαίνεται αν πληρώνω. Πού θα κρίνονται αυτά;
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ: Κάποιο αντάλλαγμα θα υπάρχει. Το ξέρουμε.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ (Γενική Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας): Αυτά δεν λύνονται. Γνώμη έχουμε.
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ: Εκδότες...
ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ (Γενική Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας): Κοιτάξτε να δείτε, εμείς ούτε απ' έξω από γραφείο εκδοτών και διευθυντάδων έχουμε περάσει.
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ: Καλά κάνετε.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ (Γενική Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας): Να μην τα λέτε τώρα σε μας αυτά.
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ: Τι σας λέω; Εγώ αντιτείνω σ' αυτό;
ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ (Γενική Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας): Μα το ζήτημα, όμως, δεν λύνεται με το Σύνταγμα. Αν, παραδείγματος χάρη, υπάρχουν πολιτικοί που ανήκουν σε κάποιο κόμμα και έχουν κάποιες παράπλευρες γνωριμίες για να εκλέγονται, αυτό το θέμα να το λύσει το κόμμα τους. Εμάς δεν μας ενδιαφέρει να δούμε αν ο τάδε Βουλευτής του άλλου κόμματος κάνει εκείνο ή το άλλο. Αυτό να το λύσει το κόμμα του. Ούτε η λαϊκή βάση μπορεί να το λύσει.
Καταργήστε το σταυρό εντελώς, για να σταματήσει και η περιφορά των Βουλευτών σε βαφτίσια, σε γάμους, σε κηδείες που συνεπάγονται προσωπικά έξοδα, για να διατηρείται ο σταυρός, αν θέλουμε να εξυγιάνουμε το σύστημα, γιατί αλλιώς πάμε σε μία φοβερή κατάσταση, σε αστυνόμευση των κομμάτων. Και στο κάτω-κάτω κάθε κόμμα έχει τις δικές του αρχές λειτουργίας και μπορεί ο κάθε Βουλευτής, σύμφωνα με το κόμμα του, να είναι εντάξει, αλλά με τα δικά μας κριτήρια να μην είναι. Εμείς έχουμε άλλα κριτήρια στο πώς είναι εντάξει ο Βουλευτής. Αν κάνει ψηφοθηρία, τελειώνει ο δικός μας Βουλευτής, δεν θα εκλεγεί την επόμενη φορά, θα καθαιρεθεί. Δεν διακινεί ψηφοδέλτια με το σταυρό. Όμως δεν κατηγορώ τα άλλα κόμματα γιατί λειτουργούν διαφορετικά. Έχουν διαφορετική άποψη για το ρόλο της προσωπικότητας του Βουλευτή. Όμως, αυτά δεν μπορεί να τα λύσει το Σύνταγμα. Δεν μπορεί το Σύνταγμα να επιβάλλει στο Κ.Κ.Ε. πώς θα λειτουργήσει, εσωτερικά πώς θα διατάξει τις δυνάμεις του και από ποιους θα πάρει χρήματα. Από όπου θέλουμε θα πάρουμε θα μας κρίνετε για τη στάση μας μέσα στη Βουλή- και όσα θέλουμε -και όποιος θέλει να μας δώσει, ευχαρίστως να μας δώσει- χωρίς ανταλλάγματα.
Όλα αυτά που λέγονται τώρα για την εξυγίανση είναι υποκρισία. Αν θέλουμε να μιλήσουμε για εξυγίανση, απλή αναλογική.
Γιατί δεν λύθηκε το θέμα του «Βασικού Μετόχου», και των μέσων ενημέρωσης; Γιατί είναι ιδιοκτησία και απελευθέρωση της αγοράς. Όταν υπάρχει ιδιοκτησία στα μέσα ενημέρωσης σε συνθήκες μάλιστα απελευθέρωσης της αγοράς, δεν λύνονται. Οι ιδιοκτήτες μας λένε καθαρά: «Δεν σας καλούμε, γιατί δεν σας πάμε, δεν πουλάτε». Δεν έχουμε πραμάτεια που αρέσει να πουλήσουμε. Πώς θα το παλέψεις αυτό; Με το Σύνταγμα; Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Βεβαίως θα κάνουμε κριτική, θα διαμαρτυρηθούμε, θα φωνάξουμε.
Το Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο: Ο κύριος Πρωθυπουργός ή ο κ. Παπανδρέου, έβαλε θέμα στο Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο γιατί τη μερίδα του λέοντος την έχουν τα δύο κόμματα και όλοι οι άλλοι είμαστε οι φτωχοί συγγενείς; Προβάλλουν και τους υπότιτλους που περνάνε στο κάτω μέρος της οθόνης. Εμείς έχουμε προβολή 3% σε ένα κανάλι. Δεν αναφερόμαστε ούτε εμείς, ούτε ο Συνασπισμός στα δελτία ειδήσεων. Μπορεί να είναι η κ. Μπεζεντάκου εκείνη την ώρα στις ειδήσεις ημίγυμνη και στο κάτω μέρος της οθόνης να περνάει ότι το Κ.Κ.Ε. είπε εκείνο, ο Συνασπισμός είπε το άλλο. Τώρα, αν ο άλλος βλέπει τη Μπεζεντάκου ή τους υπότιτλους, είναι άλλο θέμα. Ας σταματήσει αυτή η υποκρισία με τον έλεγχο των οικονομικών των κομμάτων κ.λπ., αν θέλουμε ίσους όρους στα μέσα ενημέρωσης και στα ιδιωτικά.
Μπορεί να καταργηθεί ή να υποχρεωθούν. Τώρα βρισκόμαστε στις τοπικές εκλογές. Υποχρέωση όλων των σταθμών έχουν και δημόσιες συχνότητες- να οργανώσουν συζητήσεις πάνω σε θέματα με όλους τους υποψηφίους. Αυτά δε γίνονται. Επομένως δεν θα δεχθούμε καμία παρέμβαση στη λειτουργία του κόμματος.
Βεβαίως ο κόσμος μπορεί να μας κάνει κριτική, όπως μπορείτε να κάνετε και εσείς κριτική για το πώς λειτουργούμε, να κάνει κριτική η βάση μας όταν δεν λειτουργούμε καλά, αλλά μέσω των νόμων δεν δεχόμαστε αυτήν την κριτική. Πρέπει να σταματήσει επιτέλους αυτή η υποκρισία.
Υπάρχουν, βεβαίως, και άλλα θέματα, τα οποία ανέφερε ο κ. Σκυλλάκος και δεν θέλω να τα επαναλάβω. Παραδείγματος χάρη, η άρση μονιμότητας δημοσίων υπαλλήλων, ακόμα μεγαλύτερη ελαστικότητα ούτως ώστε να εσωτερικεύεται το κοινοτικό δίκαιο και όλοι οι τρομονόμοι κ.λπ..
Τέλος ακούστηκε εδώ κάτι περί κοινωνικού ελέγχου. Ποιος κοινωνικός έλεγχος; Οι μόνοι που ασκούν έλεγχο είναι οι ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής του πλούτου, των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης κ.λπ.. Αυτοί ασκούν έλεγχο, εννοώ επίσημα, γιατί έλεγχο μπορεί να ασκήσει και ο λαός όταν αγωνίζεται και όταν είναι οργανωμένος σε πάρα πολλούς χώρους.
Εμείς είμαστε αντίθετοι στην αναθεώρηση χωρίς να υπερασπιζόμαστε το Σύνταγμα που υπάρχει ή τις αναθεωρήσεις που έγιναν. Αυτό που θα κρίνει την πορεία της αναθεώρησης είναι τι είδους λαϊκή πίεση θα δεχθεί όχι απλώς η Κυβέρνηση αλλά και το ίδιο το Κοινοβούλιο. Βέβαια πριν από όλους η Κυβέρνηση. Μένει να το δούμε.
|